Najbardziej znane kolorowe rewolucje

Kolorowa rewolucja to stosunkowo nowa koncepcja. Zwykle odnosi się do szeregu wstrząsów, które powstały po zakończeniu zimnej wojny, chociaż niektóre elementy związane z kolorową rewolucją można już zobaczyć w wydarzeniach z Krwawej Niedzieli z 1905 roku.

Ludzie zaangażowani w rewolucję kolorową często nie zauważają, że są manipulowani.

Rewolucja kolorystyczna to "pokojowe" obalanie władzy poprzez uliczne protesty. Słowo "bez użycia przemocy" musi być cytowane z dwóch powodów. Z jednej strony liderzy i uczestnicy rewolucji najczęściej interpretują "akty przemocy" bardzo często, często włączając w tę koncepcję starcia z policją, konfiskaty budynków rządowych, grabieże i pogromy.
Z drugiej strony, jeśli władze odpierają "pokojowe" działania, łatwo zmieniają się w zbrojne powstanie. Zastanów się nad najbardziej znaną rewolucją kolorów:

Aksamitna rewolucja. Czechosłowacja. 1989

Pieriestrojka była w pełnym rozkwicie w ZSRR. W Czechosłowacji, podobnie jak w innych krajach Układu Warszawskiego i republikach radzieckich, szerzą się idee wolności, demokracji i zbliżenia z Zachodem.Demonstracja studencka, która rozpoczęła się jako marsz ku pamięci Jana Opletala, została rozproszona. Odpowiedzią na to było strajk ogłoszony przez studentów uniwersytetu. Rozpoczęły się masowe demonstracje.

Rezultatem aksamitnej rewolucji w Czechosłowacji był upadek kraju.

Forum Obywatelskie i społeczeństwo przeciwko przemocy stały się ośrodkami krystalizacji niezadowolenia społecznego i były w stanie uzyskać szerokie poparcie społeczne. 29 grudnia Aleksander Dubcek został przewodniczącym parlamentu, a Vaclav Havel został prezydentem Czechosłowacji. Rezultatem rewolucji była dezintegracja kraju i wejście uzyskanych części do rozszerzającej się Unii Europejskiej.

Rewolucja buldożera. Jugosławia Rok 2000

24 września 2000 r. Opozycja Demokratyczna i jej przywódca, Vojislav Kostunica, ogłosili, że pierwsza runda wyborów prezydenckich została sfałszowana, a Kostunica zwyciężył. 5 października rozpoczęły się wiece protestacyjne.

Rewolucja spychaczy doprowadziła do rezygnacji prezydenta Slobodana Miloszevicia

Protestujący zajęli budynek Parlamentu i centrum telewizyjne w Belgradzie. Wojsko i policja ogłosiły neutralność. Slobodan Milosevic podał się do dymisji 6 października 2000 r., A 1 kwietnia 2001 r. Został aresztowany, a następnie poddany ekstradycji do Trybunału w Hadze. Opozycja Demokratyczna Opozycja upadła po 2 latach.Fragmenty zepsutej Jugosławii weszły do ​​Unii Europejskiej.

Rewolucja róż. Gruzja Rok 2003

2 listopada 2003 r. Grupa partii opozycyjnych, w tym Ruch Narodowy, Michaił Saakaszwili, ogłosiła publikowane wyniki wyborów parlamentarnych "kpiną". Protestujący, z bukietami róż, włamali się do Parlamentu. Eduard Szewardnadze, który ogłosił stan wyjątkowy, nie otrzymał wsparcia od sił bezpieczeństwa.

Rewolucja róż doprowadziła do rezygnacji Eduarda Szewardnadzego

Po mediacji rosyjskiego MSZ odbyły się negocjacje, w wyniku których Szewardnadze ogłosił swoją rezygnację. W następnych wyborach Saakaszwili i jego "Ruch Narodowy" wygrywali z wyjątkowym wynikiem 96%, z frekwencją 89,97%. Później zwycięska koalicja rozpadła się, Michaił Saakaszwili pogrążył kraj w katastrofalnej wojnie z Rosją, a później został obalony.

Pomarańczowa rewolucja. Ukraina 2004

21 stycznia 2004 r. Centralna Komisja Wyborcza Ukrainy ogłosiła, że ​​Wiktor Janukowycz wygrał w drodze głosowania. Zwolennicy przeciwnika, Wiktor Juszczenko, a także Julia Tymoszenko i Socjalistyczna Partia Ukrainy, powiedzieli, że wyniki wyborów zostały sfałszowane i zażądały ponownego głosowania. Akcja protestacyjna rozpoczęła się na Placu Niepodległości.

Pomarańczowa rewolucja doprowadziła do wzrostu niestabilności w kraju

W wyniku niemal rocznego sprzeciwu Sąd Najwyższy Ukrainy nakazał CEC przeprowadzić drugie głosowanie "ze względu na niemożność ustalenia zwycięzcy". W dodatkowym głosowaniu zwyciężył Wiktor Juszczenko. W rezultacie załamała się sama koalicja, a kraj został podzielony, chociaż nie doprowadziło to wówczas do politycznej formacji tych rozbitych i zbrojnych starć.

Rewolucja tulipana. Kirgistan 2005

Zwolennicy opozycji rozpoczęli masowe protesty, żądając anulowania wyników wyborów parlamentarnych. 24 marca tłum protestujących przejął budynek rządowy. 25 marca, po nocy niepokojów, w towarzystwie pogromów i rozbojów, tłum próbował zająć budynek parlamentu.

Tulipanowa rewolucja doprowadziła do rezygnacji Askara Akajewa

W wyniku tych strasznych wydarzeń 29 marca parlament zrezygnował. 4 kwietnia Askar Akajew zapowiedział swoją rezygnację. Do władzy doszedł Kurmanbek Bakijew. Jednak w 2010 roku został obalony i uciekł.

Rewolucja jaśminowa. Tunezja. 2011

17 grudnia 2010 r., Po publicznym samopaleniu się Mohammeda Bouazizi, rozpoczął się niepokój w Menzel-Buzayan. Wprowadzono godzinę policyjną, odjazdy z miasta zostały zablokowane przez policję.Pomimo podjętych środków rozpoczęły się masowe demonstracje. 8 stycznia związki zawodowe, w tym z ogólnym związkiem zawodowym, stanęły po stronie protestujących. Żądania społeczne zostały zastąpione przez polityczne. 14 stycznia o godz. 17.00 prezydent Zine El Abidine Ben Ali uciekł.

Rewolucja jaśminowa w Tunezji doprowadziła do rezygnacji al-Ghannushi

15 stycznia został usunięty z władzy decyzją Rady Konstytucyjnej Tunezji. Władze głowy państwa zostały przyjęte przez Fuadu al-Mabzaa, który zaproponował utworzenie rządu jedności narodowej. 25 lutego demonstracja żądająca dymisji premiera Al-Ghannushi zgromadziła ponad 100 000 uczestników. 27 lutego al-Ghannushi zrezygnował. Nowy rząd utworzył Beji Qaed Es Sebsi.
Wydarzenia w Tunezji pobudziły serię kolorowych rewolucji, znanych jako Arabska Wiosna, która obejmuje rewolucję lotosu w Egipcie. Amerykański klient w regionie, Arabia Saudyjska, nie został dotknięty rewolucyjnymi wydarzeniami, pomimo monarchicznej formy rządu i systematycznego nieprzestrzegania praw człowieka.

Euromajdan (rewolucja godności). Ukraina 2013-2014

Masowy protest pojawił się w odpowiedzi na doniesienia o zawieszeniu stowarzyszenia euro.Protestujący domagali się natychmiastowego podpisania Umowy i rezygnacji rządu, zdradzając interesy narodowe. Partie Udar Witalija Kliczkoja, Olega Wolności Olega Liberty'ego i partii Batkiwszczyna Arsenija Jaceniuka - dołączyły do ​​protestów.
Konfrontacja gwałtownie się nasiliła po tym, jak policja zażądała "uwolnienia Majdanu w celu przygotowania do obchodów Nowego Roku" i 30 listopada próby rozproszenia protestujących. Następnie akcja zyskała ostro anty-prezydencki charakter. 19 lutego wybuchł pożar w budynku Domu Związków Zawodowych, który otworzył się na placu, a Muzeum w Kijowie zostało splądrowane. Rozpoczęto przejęcie instytucji państwowych na Ukrainie Zachodniej.

Evroymaydan doprowadził do zmiany władzy na Ukrainie

20 lutego nieznani snajperzy wystrzelili w tłum. Ofiary oskarżono o działanie rządu. 21 lutego osiągnięto porozumienie w sprawie rozwiązania kryzysu politycznego, w tym przeprowadzenia wyborów prezydenckich i reformy konstytucyjnej. 22 lutego aktywiści Majdanu zdobyli kwartał rządowy. Parlament Ukrainy, w obecności uzbrojonych ludzi z tak zwanej "obrony Majdanu", głosował za usunięciem Wiktora Janukowycza spod władzy.Petro Poroszenko został wybrany na nowego prezydenta.

Euromajdan nie doprowadził do lepszego życia w kraju

W wyniku rewolucji powstał rząd, w którym znaczną część zajmują siły nacjonalistyczne, które brały czynny udział w Euromajdanie. Kraj to wojna domowa. Mieszkańcy Autonomicznej Republiki Krymu w referendum opowiedzieli się za przejściem republiki do Rosji.

Rewolucyjne rozety. Armenia 2015

Rząd Armenii ogłosił nadchodzący wzrost taryf energetycznych. Unia studencka "Nikol Aghbalian" zaprosiła ludzi do protestu. Mimo to podjęto decyzję o podniesieniu cen. Następnie wymogi dotyczące zamrożenia taryf zostały połączone z wymogami nacjonalizacji sektora energetycznego. Rankiem 23 czerwca, rajd został rozbity. W Kongresie Narodowym Armenii, w proteście przeciwko działaniom policji, opuścił posiedzenie Parlamentu. Jednak wieczorem wznowiono protesty. 27 czerwca Serzh Sargsyan ogłosił, że podwyżki taryf zostaną przełożone. Zostało to odebrane przez uczestników akcji jako zwycięstwo.

Przyczyną rewolucji w Armenii było ogłoszenie podwyżki taryf energetycznych

4 lipca rządowi postawiono ultimatum: albo spełnia co najmniej jedno z jego żądań (anulowanie podwyżek taryf, karanie funkcjonariuszy policji, którzy brali udział w rozpędzeniu wiecu w dniu 23 czerwca, albo utrzymywanie taryf z tendencją do zmniejszania), albo protestujący popchną śmieciarki w kierunku rezydencja Serza Sargasyana. 6 lipca ponownie rozbito wiec, zlikwidowano barykady.
Redakcja rozważyvse.ru zaprasza do zapoznania się z artykułem o najbardziej znanych politykach XX wieku.
Subskrybuj nasz kanał w Yandex

Obejrzyj wideo: Historyczne kolorowe rewolucji (Kwiecień 2024).